Met haar handpalm masseert Emma de lichte hoofdpijn boven haar rechteroog weg. Ze draait het computerscherm haar kant op en slaat het laatste dossier op. Vandaag komen er geen patiënten meer.

De spreekkamer waarin ze dagelijks werkt is een zielloze ruimte. Witgekalkte muren waaraan een verkleurde poster van het menselijk lichaam hangt. Een beige linoleumvloer, zo glad dat je erop kunt rolschaatsen. In het systeemplafond felle tl-buizen die, door een gebrek aan direct zonlicht, vaak de hele dag branden. Een paar plastic planten brengen wanhopig huiselijkheid naar een plek die daar weinig behoefte aan lijkt te hebben. Achter een kamerscherm staat de behandeltafel. Niemand weet dat ze daar in een kast een kleine voorraad medicijnen bewaard. Zo kan ze patiënten snel helpen, dat is voor haar dé reden om arts te worden.

Buiten is slechts een uitgestrekt veld van grauwwitte etagewoningen te zien. Aan de randen staan drie hoge torenflats, ertussen wat kale bomen. Door de grijsheid van de miezerbui die vandaag gestaag valt, past het uitzicht perfect in het decor van een dystopische sciencefictionfilm.

Half zes, het is tijd om naar huis te gaan. Emma typt een whatsappbericht aan Casper hoe laat ze verwacht thuis te zijn. Ze schrikt op van een klop op de deur. Zonder het bericht te verzenden, legt ze de telefoon op het bureau. Voordat ze ‘binnen’ kan roepen, loopt een jonge vrouw de spreekkamer in. Ze is midden in de twintig en doet geen enkele moeite om met make-up de sporen van haar ziekte te verdoezelen. Vormeloze kleren fladderen rond haar magere lichaam, fletse gympen piepen op de vloer. Ze oogt broos en is bleek op de donkere wallen onder haar ogen na. De vrouw zet haar pruik af en propt hem, alsof het waardeloze rommel is, in de linnentas van Ace & Tate die om haar schouders hangt. Het is net of ze met die ene handeling alle opsmuk van het leven loslaat. De vrouw krabt even aan haar hoofdhuid die bedekt is met dun pluizig haar. Post-chemo is het zacht als babyhaar.

Emma herkent de vrouw. Dit gezicht keert een paar keer per week terug in haar nachtmerries. Rechtop in bed, lakens nat van het zweet, danst dit hoofd in het donker voor haar ogen en kijkt haar verwijtend aan. Tamara Obdam. Haar naam hoopte ze nooit meer te hoeven lezen, horen of uitspreken. Vandaag lijkt het moment aangebroken waarvoor ze de afgelopen drie maanden bang was. Emma wordt zenuwachtig van de kille blik waarmee de vrouw haar bekijkt. In een poging de situatie meester te blijven, vraagt ze: ‘Kan ik je helpen? Tamara is het, toch?’

De vrouw knikt.

‘Ga even zitten,’ Emma wijst uitnodigend naar een houten stoel, ‘dan haal ik iets te drinken.’ Ze loopt om het bureau heen in de richting van de gang. Het verlangen om gewoon naar huis te gaan, dan maar zonder telefoon en handtas, onderdrukt ze met moeite. Het vermoeden dat iemand boos wordt, is voor Emma genoeg om in elkaar gedoken in een hoekje te schuilen. Angst is haar instinctieve reactie op de woede van een ander. Ze loopt door de verlaten gangen van de huisartsenpraktijk. In de koffiekamer achter de receptie mompelt ze tegen de laatste paar collega’s iets over ‘nog wat laatste dossiers wegwerken voordat ik naar huis ga.’ Met twee bekertjes koffie loopt ze zenuwachtig terug, ze vreest de gevolgen van dit bezoek.

Terug in de behandelkamer staat de vrouw voor het raam. Zacht sluit Emma de deur, ze haalt diep adem en vraagt zo rustig mogelijk: ‘Wat kom je doen?’

‘Ik heb je die enveloppe gestuurd.’

Dat vermoedde Emma al. Ongeveer drie maanden geleden ontving ze een enveloppe. Erin zat een foto van een MRI-uitslag. Op de achterkant stond een datum, Tamara Obdam en in hoofdletters: JE HEBT GEDWAALD. Alles eraan was sinister. Emma voelde zich betrapt, keek om zich heen, zocht naar beschuldigende ogen. In paniek stopte ze de enveloppe met foto in haar handtas. Weggooien kon ze niet. Op de praktijk of thuis opbergen durfde ze niet. Stel dat iemand, de schoonmaker, een collega of Casper, de spullen vond? Misselijk vraagt ze aan de vrouw bij het raam: ‘Kom je daar over praten?’

‘Ook.’

‘Waarom hier? We worden omringt door mensen.’

‘Dat valt reuze mee. Op Google zag ik dat de praktijk om vijf uur sluit. Een paar minuten ervoor ben ik naar binnen geglipt. In een vrijwel lege wachtkamer heb ik gewacht tot het helemaal rustig werd. Toen ben ik hierheen gelopen.’ Ze draait weg van het raam. ‘Ik moest terug naar deze plek én naar jou.’ Met haar armen wijst ze de ruimte in. ‘Dit is de crime scene.’

Emma’s lichte hoofdpijn is veranderd in een stekende pijn die, als ze haar hoofd beweegt, sterretjes afschiet voor haar ogen.

‘Ik weet dat het geen cyste was. En dat weet jij ook.’ Tamara’s woorden zijn kogels van woede.

Emma zet de bekertjes koffie op haar bureau en gaat zitten. Defensief kruist ze haar armen voor haar borst.

Tamara gaat ook zitten, hangt de linnentas over de rugleuning en speelt met haar telefoon. ‘Tijdens een eindeloze chemotherapie-middag heb ik een plan bedacht. Deel een was de enveloppe. Deel twee is vandaag. Mijn doel is om aan de wereld te tonen wat een waanzinnig incompetente huisarts je bent.’ Ze kijkt even naar buiten. ‘Ongelofelijk dat uitzicht. Wat een lelijkheid. Het is nóg waardelozer dan jouw capaciteiten als arts. In die zin past het wel.’ Ze kijkt naar Emma. ‘En ik wil wraak.’

​

Een rauwe, dierlijke angst overvalt Emma. Angst voor het geschreeuw van anderen, de angst om betrapt te worden op een fout, de angst haar werk te verliezen. Een schelle, vrolijke ringtone vult de kamer. Casper belt verschijnt op het scherm van haar mobiel.

Beheerst pakt Tamara de telefoon van het bureau en drukt op het automatische bericht Kan ik je later terugbellen? ‘Die is voorlopig gerustgesteld.’ De mobiel legt ze in haar schoot. ‘Het is beter als je even onbereikbaar bent.’ Uitdagend kijkt ze Emma aan. ‘Ik hoef geen troost van diepzinnige levenslessen,’ gaat ze verder. ‘Mijn woede zoekt een doel om zich op te richten. Wraakacties bedenken tijdens de behandelingen gaf me de kracht om door te gaan. Geen angst en pijn voelen, maar fantaseren over hoe ik je het beste pijnig, je leven verwoest. Het is niet meer dan gepast. Ik sterf en dus jij ook.’

Emma slikt een paar keer en ontwijkt de priemende ogen van Tamara. Ze telt de secondes tussen in- en uitademen, drie tellen in en zes tellen uit, in een poging om haar lichaam te beheersen, nu de situatie waarin ze verzeild is geraakt uit de hand loopt.

‘Tot ik mij bedacht,’ gaat Tamara onverstoorbaar verder, ‘is het niet veel erger om te leven met schuld? Iedere dag opstaan in de wetenschap dat je hebt gefaald? De schande waarmee je overladen wordt. Iedereen spuugt je uit. Je kunt misschien nooit meer werken als arts. Met al je mooie opleidingen eindig je straks ergens achter de kassa van een supermarkt of benzinestation. Hele dagen niks anders te doen dan pakjes sigaretten en kauwgom verkopen.’

Het woord schande galmt na in Emma’s hoofd, het jaagt elektrische schokken van angst door haar lichaam. De gedachte dat iemand ontdekt dat ze tekortschiet doet fysiek pijn. Het is of ze geslagen wordt. Net als vroeger als ze iets gedaan had wat niet mocht en moeder haar net zo lang in haar arm kneep en streng aankeek tot ze ‘het spijt me’ zei en ‘ik zal het nooit meer doen.’ Moeder werd snel boos als Emma iets verkeerds deed. En het was al vlug verkeerd. Dure vazen omstoten, koekjes jatten uit de trommel vlak voor het avondeten, te lang lezen in bed, met modderschoenen aan de keuken inlopen, een gat in haar nieuwe kleren vallen. De ouderlijke liefde hield gelijke tred met niet begane vergissingen. Hoe minder fouten, hoe meer liefde. Ze schudt krachtig met haar hoofd, wil zich niet verliezen in nare herinneringen.

​

Tamara legt de stethoscoop op het bureau.

Zonder voelt Emma zich kaal zonder. Het instrument om haar nek geeft haar een zeker aanzien, een aura van autoriteit, een zweem van gelijk hebben. Het maakt van haar een echte arts. Haar collega’s roemen haar bovendien omdat ze zo nauwkeurig is, consciëntieus zelfs. Ze is trots op haar reputatie, eraan gehecht geraakt. Ze fluistert het wel eens achter haar bureau: ‘Ik ben Consciëntieus.’ Alsof het een naam is. ‘En u?’ vraagt ze aan een denkbeeldige ander. Die antwoord dan met een: ‘Nou ik ben Zuinig.’ Sommigen in de praktijk plagen haar er mee, noemen haar miss checkcheckdubbelcheck. Haar reputatie is onderdeel geworden van haar identiteit en de stethoscoop is daarvan een zichtbaar teken. ‘Hoe kom je daaraan?’

‘Gepakt toen je koffie haalde.’

‘Waarom?’

‘Je bent het niet waard om zoiets te dragen.’ Tamara verbuigt de stethoscoop tot een soort paperclip.

De agressie waarmee de vrouw het instrument sloopt is voor haar bedoeld. Dat weet Emma zeker. Ze voelt zich kwetsbaar, een boksbal die weerloos aan het plafond hangt en wacht op de eerste rechtse directe. ‘Ik pak zo een nieuwe.’ Moedig biedt ze weerstand. Dit is van haar.

Tamara kijkt haar aan, ‘daar gaat het niet om.’ Rakelings gooit ze de verbogen buis, waarmee Emma naar hart en longen luistert, langs haar hoofd. Kletterend valt het ding op de grond. Vlak bij Tamara’s voeten ligt een stuk van de knop, ze schopt het achteloos weg, als een herfstblad op de stoep. ‘Talloze malen zat ik in een behandelkamer als deze. De uitslag was steeds nieuw, het slechte nieuws altijd hetzelfde. Behalve die eerste keer bij jou, Emma Bentvelsen.’ Ze slaat hard op het bureau.

Emma deinst terug, voelt de klap alsof die op haar wang terecht kwam.

‘Je gaf me een hand en zei: “Tamara Obdam, het is waarschijnlijk een cyste. Niets om je zorgen over te maken, zoiets verdwijnt meestal vanzelf. Zo niet, dan kunnen we het wegsnijden.” Het klonk zo eenvoudig en alledaags, alsof je schimmel van een stuk kaas afsnijdt. Gerustgesteld ging ik naar huis.’ Even is het stil. Tamara’s hand reikt naar haar schedel en stokt als ze het babyhaar voelt. Het onbewuste gebaar verraadt dat ze soms vergeet dat ze bijna kaal is. Net als iemand die wil krabben aan een geamputeerd been. ‘Niemand weet het, hè, dat jij het hebt verknald.’

‘Hoe weet je zo zeker dat het mijn fout was?’

Tamara schudt ongelovig haar hoofd. ‘Na een maand of twee verdween de knobbel niet, toen ben ik naar een andere huisarts gegaan. Die stuurde me, capaciteitsproblemen in de zorg of niet, wel meteen door naar het ziekenhuis. Na de MRI-scan bleek dat het helemaal geen cyste was, maar een tumor. Bij de operatie bleken het er al twee te zijn. Ze zaten netjes achter elkaar. Een week later werd duidelijk dat de kanker zich enthousiast door mijn lichaam had verspreid, als iemand die in zijn nieuwe huis in iedere kamer een doos met spullen zet.’

De spieren in Emma’s maag trekken samen. Maagzuur komt omhoog en brandt in haar keel.

‘Mijn lichaam valt uit elkaar in een tempo dat me beangstigt.’ Tamara’s hand strijkt over de plek waar ooit haar boezem zat. ‘Nog niet eens zo heel lang geleden ging ik met vriendinnen ieder weekend nachtenlang dansen tot het licht werd. Nu is de nacht een eindeloze hel vol angst. Een voorproefje van de dood. En dan moet de échte pijn nog beginnen. Thuis bekijk ik voor de laatste keer mijn spullen. Een boek, een paar schoenen, een ketting. Ik houd ze vast en schrijf een briefje voor degene die het straks krijgt. Nu zijn het nog spullen, straks neem ik afscheid van mensen. Mijn tranen raken nooit op.’ Ze lijkt daadwerkelijk te gaan huilen, maar dan slaat haar stemming om. Alsof ze een schakelaar omzet in haar hoofd. Klik, klak, aan, uit, boos, verdrietig, boos. ‘Ik ben kwaad op de tumor, op de wereld en vooral op jou. Ik weet zeker dat het anders was gelopen als jij meteen de juiste diagnose had gesteld.’

​

Sinds de enveloppe voelt Emma zich schuldig. Het is al een extra jas om haar schouders, een die ze niet aan een kapstok kan ophangen. Maar is het wel echt háár schuld? ‘Als de kanker ondanks de medicatie zo snel groeit, dan win je met eerder doorverwijzen een paar maanden, hooguit een jaar. Het eindresultaat is altijd de dood.’ Het is een armzalige poging om zichzelf gerust te stellen.

‘Schuif het maar af. Geef de tumor maar de schuld. Jouw fout is mijn doodvonnis.’ Tamara staat op en leunt over het bureau. ‘Hier kom je niet mee weg, daar zorg ik voor. Jij. Gaat. Boeten.’ Bij elk woord prikt ze met haar wijsvinger in Emma’s bovenlichaam. Die steeds wat verder achteroverleunt.

‘Begrijp het dan… ik…,’ zucht Emma wanhopig. ‘Ik heb álles te verliezen.’

‘Dus jij bent hier het slachtoffer en ik de beul?’

Het beeld van een guillotine flitst door Emma's hoofd.

‘Heb je enig idee hoe het is om snel te sterven?’ Tamara zucht diep, de schakelaar in haar hoofd staat op verdrietig. ‘David is, toen ik thuis het woord kanker uitsprak, direct vertrokken. “Daar kan ik niet tegen,” zei hij, stopte zijn spullen in een doos en weg was-ie. Zes maanden samen is niet genoeg als er problemen ontstaan.’

‘Bij sommigen is zes jaar nog niet genoeg,’ mompelt Emma, dit heeft ze vaker gezien.

Tamara gaat onverstoorbaar verder. ‘Nu ik de hele dag zorg nodig heb, woon ik weer bij mijn ouders. Mijn vriendinnen kijken vooruit. Ik ben de enige die achteruit kijkt, omdat er vooruit niet veel meer te zien is. Door de chemo ben ik onvruchtbaar geworden. Zelfs áls ik dit overleef,’ ze wijst naar haar lichaam, ‘word ik nooit zwanger.’ Tamara staart naar het grauwe uitzicht. ‘Is Casper je man?’

Emma knikt.

‘Droom je wel eens over later, samen oud op een bankje in de zon?’

Emma knikt weer.

‘Dat bedoel ik dus. In één klap weg.’

​

Emma kijkt ook naar buiten en denkt aan de dag waarop de enveloppe kwam, de dag waarop ze snoeihard geconfronteerd werd met haar fout. Een dag die, zo komt haar voor, met een dikke draad is verbonden met vandaag. In de maanden die volgden heeft ze haar fout een paar keer bijna toegegeven, de telefoon gepakt om het te zeggen, het dossier meegenomen naar een intervisiegesprek met haar supervisor. Toch bleven de woorden onuitgesproken in haar keel steken, pakte haar hand nooit de telefoon op, bleef het dossier onbesproken tijdens intervisiesessies. Ze kòn het niet. Na jaren ploeteren in coschappen, blokken voor tentamens, nacht- en weekenddiensten draaien terwijl huisgenoten naar de kroeg gingen, de eindeloze reeks van tijdelijke contracten, in steeds wisselende huisartsenpraktijken, zat ze hier eindelijk op haar plek.

Na haar jeugdjaren is ze de angst voor geschreeuw om een fout van haar nooit meer kwijtgeraakt. Vader tierde als ze iets verkeerd deed. Gewoon in de achtertuin zodat de hele buurt het kon horen. “Dat ze niet deugde, niet luisterde, niet oplette. Er zou niks van haar terecht komen.” Ze drukte het liefst beide handen tegen haar oren, rende naar haar slaapkamer en wachtte diep onder de dekens tot zijn woedebui over was. Of hij begon over haar vijf jaar oudere broer, Laurens. Die werd altijd geprezen en haar tot voorbeeld gesteld. “Waarom lijk je niet wat meer op je grote broer? Waarom gedraag je je niet meer zoals hij.” Laurens leidt een foutloos leven. Mocht hij onverhoopt toch eens een kleine misstap begaan, dan glijdt zoiets van hem af alsof het niks is. Zo niet Emma, zij zakt voor haar gevoel alleen maar dieper weg in een moeras van ellende en de tegenspoed. Daarom is ze miss checkcheckdubbelcheck geworden. Een fout past niet meer bij haar. Als ze er alleen al aan denkt, staat het schaamrood op haar kaken. Maandenlang begreep ze niet hoe ze aan het geluk kwam om te blunderen zonder consequenties. Nu ze tegenover Tamara zit, betwijfelt ze of het wel geluk was.

​

Tamara haalt een grote enveloppe uit de linnentas van Ace & Tate en legt hem op het bureau. ‘Hier zitten de foto’s in.’ Beschermend legt ze er een hand op. 

Emma weet het antwoord best, maar vraagt toch: ‘Welke foto’s?’

‘Die van mijn linkerborst.’ Er komt een stapel zwart-witte röntgenfoto’s uit tevoorschijn die Emma direct herkent. Met een rode stift is de afwijkende tumorvlek omcirkeld. ‘Eigenlijk wij allebei. Mijn lichaam en jouw dwaling.’ Ze legt de stapel op het bureau, haalt uit de tas een pakje viltstiften van de HEMA. Op de witte achterkant van de foto’s tekent en schrijft ze. Zodra iets af is, toont ze het aan Emma. Een doodshoofd met een kruis eronder. In hoofdletters geschreven: DOOD DOOR SCHULD. Op weer een andere staat IK HEB GEDWAALD. En EEN TUMOR IS GEEN CYSTE. Ze tekent een karikatuur van Emma met mensen die haar nawijzen, onbedaarlijk uitlachen en uitjouwen. Tot slot gooit ze de foto’s in de lucht, traag dwarrelen ze naar de vloer van de behandelkamer. Als stille getuigen liggen ze tussen de stukken van de kapotte stethoscoop.

Emma is vijftien jaar het huis uit en toch voelt ze de blikken vol teleurstelling, afkeuring en beschuldigingen van haar ouders op haar rusten. Ze hoort hun verwijtende stemmen. Haar ouders hebben altijd alles betaald, hún valt werkelijk niets te verwijten. Haar moeder zegt niets anders wanneer Emma voorzichtig de minpunten uit haar jeugd aanstipt. Qua geld kwam ze niks tekort, dat klopt. Met liefde en genegenheid werd spaarzamer omgesprongen. Misschien moet ze alles terugbetalen als haar geblunder bekend wordt. Het is ook hun naam die door háár te grabbel wordt gegooid en dat weegt, vermoed ze, zwaarder dan haar geluk. Het moeizaam verworven respect van haar ouders, ze staat bijna op het niveau van Laurens, verliest ze direct als ze hierachter komen. Hun liefste wens is dat ze medisch specialist wordt. Mogelijk zelfs in de toekomst een aansprekende managementfunctie bekleedt. Emma kijkt naar de ravage op de grond, waar haar carrière, haar léven misschien wel, aan gruzelementen ligt, op deze manier gaat dat zeker niet lukken. Verstijfd zit ze op de stoel, op de grond waar haar lot wacht op ontdekking. Het is alsof er uren zijn verstreken sinds ze bijna naar huis vertrok. Ze rukt haar ogen los van de grond en kijkt naar het zieke lichaam van Tamara. Ongewild toont haar hoofd alwéér beelden van de dag van de dwaling, acht maanden geleden.

Sinds een paar weken hield ze spreekuur zonder supervisor. Eindelijk was ze een echte huisarts. Het was of ze voor het eerst kon fietsen zonder wieltjes, zwemmen zonder bandjes. Die dag zag ze meer dan vijftig patiënten, de praktijk heeft te weinig personeel. Ieder consult was het vlugvlug in plaats van checkcheck. Ze vroeg niet door, betaste de bult halfbakken. Ze wilde bewijzen dat ze het allemaal wel alleen kon.

In het vervolg zal ze, druk of niet, altijd minimaal vijf keer checken en iedereen voor de zekerheid doorverwijzen. Emma voelt voor het eerst echt spijt dat ze haar fout nooit heeft toegegeven. Nu is ze de regie kwijt.

​

‘Het is bijna tijd om te gaan. Ik ben moe.’ Grauw leunt Tamara het bureau, het gesprek heeft haar zichtbaar uitgeput. ‘Voordat ik vertrek heb ik nog iets speciaals bedacht.’ Onverwacht maakt Tamara met haar telefoon een foto van Emma. Daarna fotografeert ze van alle kanten de foto’s die op de grond liggen, inclusief de kreten op de achterkant en de kapotte stethoscoop. ‘Vanavond nog, zet ik alles op social media. Dan weet de hele wereld het. Geloof mij. #Ikhebhetverknalt wordt trending. Ik vertrouw erop dat het systeem van medische commissies daarna zuiverend genoeg werkt om jou, als een kwaadaardige tumor, te verwijderen. Ik stel me ze voor dat al heel snel daarna Casper je niet meer wil zien, je vriendinnen laten je stikken…’

Emma luistert niet meer naar Tamara. Langzaam daagt het besef dat ze dit niet hoeft te pikken. Er klikt iets in haar hoofd. Ze is geen klein kind meer dat onder het dekbed vlucht, zich schamend voor de fouten die ze maakt. Ze kan ingrijpen. Voor zichzelf opkomen. Terugslaan. In minder dan een seconde weet ze wat haar te doen staat. Beheerst staat ze op, laat Tamara achter tussen de foto’s en de andere rotzooi en loopt naar de medicijnvoorraad achter het kamerscherm. Uit een kleine kartonnen doos pakt ze twee handschoenen, die ze aantrekt. Over de behandeltafel trekt ze van de rol die ernaast hangt, een wit papieren laken. Er is geen enkele twijfel meer over de juistheid van haar voornemen. Uit een plastic verpakking haalt ze drie injectienaalden, van een plank twee flesjes insuline. Achter haar hoort ze Tamara rondscharrelen, die is gelukkig afgeleid door haar eigen plan van haat. Op de behandeltafel stalt ze, keurig op een rij, uit wat ze nodig heeft. Geconcentreerd trekt ze de drie naalden vol met de insuline. Twee stopt ze in de kontzak van haar spijkerbroek, de andere houdt ze vast. Het is even dodelijk als een geladen pistool. Zonder emoties loopt Emma naar Tamara toe, die zittend op haar knieën nog wat laatste foto’s maakt. Klaar om af te rekenen met álle spoken uit haar verleden, zegt ze gebiedend: ‘Genoeg! Geef je telefoon.’ Ze houdt de naald bij de dunne nek van Tamara, prikt er even in. Plagerig bijna, de situatie eindelijk meester.

‘Ben jij gek geworden?’ Geschrokken probeert Tamara met haar hand de spuit weg te slaan.

Emma duwt deze gemakkelijk weg. ‘Inleveren, zei ik.’ De macht voelt onverwacht heerlijk.

‘Ik denk er niet aan.’

‘Goed. Dat moet je het zelf maar weten. Jij sterft toch, dat heb je er vandaag vaak genoeg ingewreven. Nu of straks, dat maakt niet uit.’ Ze prikt de naalden langzaam één voor één leeg in de nek van Tamara. Die slaat eerst wild om zich heen, maar krijgt al snel na de laatste dosis de eerste epileptische aanval. Het door chemokeuren verzwakte lichaam raakt door de aanvallen al snel in een coma, vlak Emma’s voeten valt ze op de grond. Met moeite zet ze de nog net levende Tamara op terug de houten stoel en boetseert het slappe lichaam in een geloofwaardige pose. Rustig raapt ze de foto’s van de grond en verbrandt ze boven de wasbak. Daarna pakt ze Tamara’s telefoon, ontgrendelt hem met een levenloze wijsvinger en verwijdert alles wat erop staat. Tot slot controleert ze de laatste uploads van alle social media-accounts en constateert opgelucht dat er niks online staat. Het liefst zou ze het apparaat jatten, de politie haalt de foto’s misschien heel eenvoudig terug uit de cloud. Maar als die diefstal uitkomt, maakt het haar verdacht. En dus stopt ze de telefoon in de linnentas van Ace & Tate die nog altijd aan de stoel hangt. De onderdelen van de kapotte stethoscoop stopt ze in haar handtas. De spuit en de lege capsules wikkelt ze in papieren zakdoekjes en propt die bij de rest, waarna ze de bomvolle tas dichtritst. Tot slot haalt ze het gebruikte papier van de behandeltafel en gooit het in de afvalbak die elke behandelkamer speciaal voor dit doel heeft. Pas dan trekt ze de latex handschoenen uit en belt met een praktijktelefoon naar 112. ‘Goedenavond, u spreekt met dokter Emma Bentvelsen. Er is een patiënt onwel geworden op mijn praktijk. Kunt u een ambulance sturen?’