Gestolen dagen - 2

Soms verlang ik ineens naar Texel. De stranden. Het bos. De kleine dorpen. De weidse weilanden met schapen. Dikke wolken aan de hemel die zo weer wegwaaien. Alles is er hetzelfde en toch helemaal anders. Een halfuur met de boot, van de wal naar een andere kust, en de dagen voelen alsof ik ze steel van het gewone leven.

Wandelen met blote voeten in zee. Op mijn rug in het zand, starend naar de lucht. Uren lezen tot ik zo’n beetje in slaap val. Zitten op een terras, traag nippend van een glas Skuumkoppe. Los-vast nadenken over het manuscript van Verloren Dromen. Zelfs natregenen is geen probleem, maar iets wat ik, als een natte hond, makkelijk van me afschud.

En ja… Slapen zonder slangen zit weer in mijn koffer. Thuis zag ik het al voor me: het boek op een picknickkleedje ergens tussen zee en duin, of op een terrastafel met een zonnebril ernaast. Die foto's komen vast ooit van pas, net zoals die voor het Hilton in Amsterdam. Raar? Een beetje gêne voel ik wel. Tot ik dacht aan de film Amélie Poulain, die de tuinkabouter van haar vader de wereld over laat reizen. Misschien moet ik dat ook maar doen met mijn boek.