De herfst heeft alles. Soms lijkt het wel of een heel jaar past in één seizoen.
Eind augustus, het is nog zomer, voelt de herfst als een begin. De dromerige, lome zomermaanden zijn voorbij. Tijd voor actie. Het verwachtingsvol uitkijken naar een nieuw school- of studiejaar ben ik nooit kwijtgeraakt. Onwillekeurig denk ik, in die laatste dagen waarop de zon nog echt warm is, aan agenda’s, kaftpapier, gelpennen, markeerstiften, multomappen en stapels gelinieerd papier.
Begin september vier ik mijn blijmoedige afscheid van de graspollen die de zomer soms zo grondig verpesten. Lees: https://www.saskiahabraken.nl/post/drie-seizoenen-in-een-jaar. September is ook een nazomerdag die je het gevoel geeft dat je gefopt bent. Hè, is de zomer dan toch niet voorbij? Tot een paar dagen later de regen met bakken uit de hemel komt en je weet: Toch definitief over.
In oktober eet ik kilo’s mandarijnen, de enige citrusvrucht die ik wel lekker vind, en chocolade pepernoten. Zo’n zak moet leeg. Toch? De avond kruipt steeds dichter naar de dag. Ik geniet van de schemering. Het is geen dag en geen avond, een tussenfase die iets magisch heeft. Er zou zomaar een wonder kunnen gebeuren. De ochtendschemering herbergt de belofte dat alles kan lukken vandaag. De avondschemering straalt iets voldaans uit. Het is goed zo.
In november verdort alles, sterft af of dommelt weg in een maandenlange winterslaap.
De zon verdwijnt achter een dik wolkendek, het licht vertrekt richting het zuidelijk halfrond. Langzaam worden de herfst en ik melancholisch. Ik heb heimwee naar een jaar dat nog bezig is.
Vanaf de eerste echt koude dag in december wikkel ik mij in comfortabele, zachte winterkleren. Alles van wol is welkom: dekens, sloffen, een trui of een vest. Of alles tegelijk, er bestaat niet meer zoiets als een laag te veel. Het grote wachten op de lente begint.
Comments