Ik had de wildste fantasieën over de redactiefase van mijn boek. Het ene angstvisioen was nog extremer en buitenissiger dan het ander. Lees ze vooral hier terug, mocht je nieuwsgierig zijn. https://www.saskiahabraken.nl/post/redactie
Inmiddels is Slapen zonder slangen bijna twee redactierondes verder. En het valt mee. Natuurlijk valt het mee. Ik heb geen wanstaltig gedrocht geschreven. Stiekem wist ik dat de hele tijd. Alleen roept mijn onzekerheid harder en dwingender dan mijn zelfvertrouwen.
De scherpe blik van de redacteuren, die ook liefdevol naar mijn manuscript keken, maakt mijn tekst beter. Ze zien dingen waarvoor ik allang blind was. Ze vragen opheldering over wat alleen in mijn hoofd volstrekt helder was. Ik bezie mijn tekst nu door de ogen van die ander en denk: ‘Ja, dit was nog niet helemaal af.’
Stel je het volgende voor. Je hebt een geweldig recept voor een chocoladetaart. Iemand proeft ervan en zegt spontaan: ‘Waarom doe je er niet een scheutje Amaretto doorheen?’ Je probeert het een volgende keer en verrek, de taart smaakt nóg beter.
En als je niet zo van het bakken bent, het oog van een vreemde geldt ook voor een extra streep aan de horizon op je tekening, of een andere kleur op de muur die je hele woonkamer opfleurt.
Voortaan onthoud ik de redactiefase als volgt: Iets wat mooi is, nog mooier maken. En het beste is dat ik alles wat ik leer meeneem naar mijn volgende manuscript. Wat mooi aansluit bij mijn schrijfambitie: de beste schrijver worden die ik kan zijn.
Comments