‘Schrijven, dát kan ik wel,’ dacht ik voordat de beginnerscursus aan de Schrijversacademie startte. De echte moeilijkheid zat hem, zo leek mij, in het bedenken van verhalen. Fantasie heb ik niet. Op school lukte het al nooit om iets creatiefs te doen met tekenen dus een boek bij elkaar verzinnen zal wel helemaal niet meevallen. Laat staan dat het zó interessant wordt dat iemand het wil lezen.
Gedurende dat eerste cursusjaar sloeg dat inzicht om naar: verhalen verzinnen is tamelijk eenvoudig, ze goed op papier zetten is behoorlijk ingewikkeld. Het verplicht lezen van boeken over schrijven droeg op geen enkele manier positief bij aan het gevoel dat ik dat wel kon, dat schrijven. Integendeel. Ineens was het vooral een theoretische exercitie, één die bovendien gruwelijk kon mislukken. Schreef ik een verhaal zonder boodschap, gevuld met dialogen die niet bij de personages pasten of hoegenaamd niets bijdroegen aan het verhaal. Details konden, hoe leuk ook, totaal overbodig zijn. Of nog erger: ik verzon een overvloed aan metaforen waar de lezer doorheen moest ploeteren en die het verhaal onnodig vertraagden. Schrijven, echt schrijven, ging dus niet over schrijven maar over het toepassen van de juiste techniek. Het bestond uit diep nadenken over verhaallogica, het belangrijkste conflict waar alles om draaide, de ontwikkeling van de personages ten opzichte van dat conflict. Het vroeg om een onuitgesproken tweede laag die onder de eerste zat, die van de opeenvolgende scènes, met daarin de échte boodschap. Pfff… Ondertussen bedacht ik, geheel tegen de verwachting in wél de ene na de andere scène, dat ging bijna vanzelf.
Onzeker geworden deelde ik tijdens het schrijven van Slapen zonder slangen de drie losse delen van het manuscript met mijn tegenlezers. Hun enthousiasme en opbeurende feedback gaven mij het vertrouwen om verder te gaan. Dank daarvoor Astrid, José en Olga! Of zoals Jitta zou zeggen: ‘Kei bedankt.’ Zonder jullie nieuwsgierigheid naar het vervolg van het verhaal had ik in deze fase niet verder gekund. Helemaal beter werd het toen Lili van de Lettervrouw na haar uitgebreide redactie in een gesprek onomwonden tegen mij zei: ‘Maar je weet toch dat je goed kunt schrijven?’ Zo kon ik, op een veld waarop vooral twijfel was gezaaid, onverwacht ineens vertrouwen oogsten.
Het wordt de hoogste tijd dat de hele wereld kennismaakt met Jitta!