Wandelen betekent voor mij dat ik iets doe terwijl ik eigenlijk niks doe. Straatje in, straatje uit. Paadje op, paadje af. De nutteloosheid is bevrijdend. Onderweg verblijf ik in de schemerige wereld tussen aankomst en vertrek. Even hoeft er helemaal niks.
Wandelen ruimt mijn hoofd op. De herhalende beweging verdrijft mijn onrust en bestrijdt vage gevoelens van onbehagen, zoals een molen graankorrels vermaalt. Het is net of er, nadat ik een meter of honderd heb afgelegd, in mijn hoofd een stofzuiger aanspringt die alle grote en kleine muizenissen opzuigt.
In het vacuüm van dat niksen en die stofzuiger ontstaan nieuwe ideeën. Flarden van zinnen, halve blogs, personages die tegen me praten of aan mij uitleggen hoe het allemaal zo gekomen is. Om de haverklap sta ik stil, pak mijn telefoon uit mijn jaszak of handtas en typ de ingeving voordat deze vervliegt in de notities app.
Eind jaren ‘80 zag niemand deze wandelliefde aankomen. In mijn herinnering wandelden we zo’n beetje ieder weekend in het Vresselse Bos en de Hazenputten. Een gezinsactiviteit waaraan ik een bijzonder grote hekel had. Echt afschuwelijk. Alsof iemand continu tegen je haren instrijkt.
Iedere tien stappen, demonstratief hardop tellend, stond ik stil. Moe, geen zin, stom bos. Mijn moeder lokte me op menig zondagmiddag met Haagse Hopjes door het bos naar de auto. ‘Als je bij die boom bent, Sas.’ Ze wees er een aan die ver weg stond. ‘Dan krijg je weer een hopje.’ Dát hoef je mij geen twee keer te zeggen.
Haagse Hopjes vind ik nog steeds erg lekker, wandelen doe ik intussen alweer jaren zonder snoep.
Comments