Zomerhuis

In de hectiek van het gewone leven droom ik van een rustige plek om ongestoord te kunnen schrijven. Voor schrijven heb ik vooral veel stilte nodig. Natuurlijk is er mijn geweldige bureau, lees https://www.saskiahabraken.nl/post/honkvast voor de details. Soms verlang ik naar een rode lamp boven de deur van mijn schrijfkamer die fel brandend zegt: ‘Schrijven! Niet storen.’ Bij gebrek aan zo'n lamp zoek ik de verlangde stilte op in een hotelkamer of vakantiehuisje.

Ondanks allerlei experimenten vond ik de ideale plek voor zo'n stille schrijfplek niet. Tot we ons nieuwe huis kochten.

In de tuin staat een charmant houten huisje. Ik was op slag verliefd en zag me al knus onder een deken naast een straalkachel werken aan mijn volgende boek. Ogen die soms even afdwalen naar een verstild winterlandschap. Of in de lente met de deur open, alleen afgeleid door het gekwinkeleer van de vele vogels. De clichébeelden dwarrelden vrolijk door mijn hoofd.

De werkelijkheid is ontnuchterend. Het gebouw doet dienst als schuur en staat vol plastic tuinstoelen, tentzakken en zanderig gereedschap. Op de vloer ligt een kleed met dubieuze vlekken. De lucht die je inademt is muf van oud vocht en kan alleen maar ongezond zijn. Bovendien is het binnen of te koud of te warm. Tijdens de bouwkundige keuring viel het onheilspellende woord houtrot. Zonder de steen waait de deur steeds open, omdat het slot kapot is.

Voortaan noem ik het ons Zomerhuis. Zolang je het een schuurtje noemt, wordt het natuurlijk nooit iets. Aan de hoofdletter ontleent het alvast wat broodnodig cachet. Want, wie zet er nou natgeregende spullen in een Zomerhuis?