Niks

Er lukte deze week niks. Ieder boek dat ik oppakte, sloeg ik soms al na een paar zinnen verveeld weer dicht. Moet ik dit allemaal lezen? Vroeg ik me vertwijfeld af. Schrijven aan mijn nieuwe manuscript dan? Helaas, ieder idee voor een scène verzandde in vage omschrijvingen en halve dialogen. Gefrustreerd sloeg ik dát dan maar op en hoopte: morgen gaat het vast beter. Niet dus. Ik had moet weten dat een hoofd met niks leidt tot een papier met bijna niks.

Het was de hele week net of er zware gewichten aan mijn armen en benen hingen die mij vast op mijn plek hielden. Of mijn lichaam en geest na twee drukke verhuisweken tegen mij zeiden: ‘Ga jij maar lekker even niksen.’

En zo ging de laatste vakantieweek op aan landerigheid en luieren. Gelukkig heb ik niks tegen niets doen. Waarom zou je altijd productief zijn? Ieder uur vullen met iets nuttigs? De vooruitgang kan ook wel even zonder mij. Ik gaf me dus maar over aan rust en verveling.