De hele zaterdagochtend was ik maximaal gespannen, denk aan een strak aangedraaid opwindvogeltje. Ga ik dit echt doen? Op z'n best leek het me onwerkelijk. Totdat iedereen er was, aandachtig naar mij keek en ik een stuk voorlas uit Slapen zonder slangen. De spanning viel weg, mijn enthousiasme brak door, de vogel was vrij. Ik vertelde waarom ik juist dit boek schreef, waarover het precies gaat en wat de gedachte is achter de cover.
Uiteindelijk werd het echt een feestje. Ik kreeg cadeautjes - wauw, ik vond mijn boek al een cadeau! - , ik deelde bonbons uit aan wie mij geholpen had om van Slapen zonder slangen een boek te maken. Ik zette handtekeningen en verzon tot mijn opluchting voor iedereen een persoonlijke noot. Even voelde ik me een heuse vip, want iedereen wilde ook met me op de foto. Ik zou het zo weer doen.
Comentarios