Wanneer ik mensen vertel dat ik graag lees, krijg ik steevast de vraag: ‘Wat is het mooiste boek dat je ooit gelezen hebt?’ Een onmogelijke vraag waarop ik geen goed antwoord heb. Nou vind ik het sowieso lastig om plotse vragen adequaat te beantwoorden, voor iets zinnigs van mijn kant is bedenktijd vereist.
Ooit hoorde ik Kees van Kooten praten over het ‘chocoladelettergevoel’ dat hij had bij mooie boeken. Dan is een boek zo mooi dat je er uit zuinigheid steeds langzamer in verder leest. Niet alles in één verslinden tot je misselijk bent, maar met kleine hapjes genieten. Zoals je vroeger, in de dagen na Sinterklaas, langzaam at van je chocoladeletter. Bij mij is eerder sprake van een omgekeerd chocoladelettergevoel. Mooie boeken schrok ik het liefst in een keer op, net als chocoladeletters… Ik lees pas traag als het me niet boeit. Echte chocoladeletterboeken worden lievelingsboeken. Dan overvalt mij maanden later nog heimwee naar het verhaal.
Lievelingsboeken groeien met mij mee. De vraag verdient daarom een antwoord in veelvoud. Hasse Simonsdochter uit het blog stukgelezen (je leest ‘m hier: https://www.saskiahabraken.nl/post/stukgelezen) was topfavoriet op mijn dertiende. De Nevelen van Avalon zorgde er toen ik zestien was voor dat ik alles wilde weten over Koning Arthur en nog veel romans over de ridders van de ronde tafel verslond.
Begin twintig had ik een uitgesproken voorkeur voor zwaarmoedige boeken. Verhalen gevuld met noodlot, ongeluk en drama. Had je mij toen deze vraag gesteld, dan was ongetwijfeld mijn antwoord: Eline Vere of Van de koele meren des Doods. Tien jaar later beleefde ik een protestantse-schrijvers-periode met Jan Siebelink en Maarten ‘t Hart en stond Knielen op een bed violen hoog op de lijst.
Nu is mijn antwoord vaak Max, Mischa en het Tet-offensief. In 2020 woonde ik zo’n beetje in het boek. Absoluut het chocoladelettergevoel. Vier jaar later vind het nog steeds jammer (en eigenlijk ook volstrekt onbegrijpelijk) dat Max en Mischa niet echt bestaan.
Comentarios