Herlezen vind ik zonde van de tijd. Er zijn nog zoveel ongelezen boeken waar ik nieuwsgierig naar ben, waarom zou ik op herhaling gaan? Bij een tweede keer lezen is mijn nieuwsgierigheid naar het verhaal verdwenen, weet ik al wie de moordenaar is en verrast het einde van een romantische komedie me toch niet meer. Toegegeven, dát laatste meestal ook niet bij de eerste keer...
Er is één boek waarvoor ik een uitzondering maak op mijn niet-herlezen regel en dat is Hasse Simonsdochter van Thea Beckman. In groep acht las ik het voor de eerste keer en daarna nog ontelbare keren. In tegenstelling tot alle andere verhalen reist deze wél onbeperkt met me mee. Zo was ze erbij tijdens mijn woelige puberjaren vol eenzaam onbegrip en een hevig verlangen. Naar wat precies, was me niet altijd duidelijk, maar het voelde leeg en onbestemd. Iedere zomervakantie zat ze in mijn reistas zodat ik, vol van heimwee in een onbekende wereld, iets van thuis bij me had. Een boek dat ik als een pleister op mijn heimweewond plakte.
Door het vele lezen en rondsjouwen zit het boek vol met de leeslittekens die ik normaal probeer te voorkomen. De pagina’s zijn zacht geworden van het vele omslaan, de kaft is kapotgescheurd, er zitten vochtplekken op sommige pagina's, de rug is verkleurd, de hoeken zijn kromgebogen, het boek valt open bij stukken die ik nóg vaker heb gelezen, de losse rug heb ik ooit geplakt met houtverf en zit sindsdien vast voor de eeuwigheid. Tijdens een verregende vakantie in België is het een keer in de modder gevallen. Het kille, zanderige vocht op de bladzijden deed míj huiveren. Ik koester de beschadigingen één voor één omdat ze aan mij het tweede verhaal vertellen.
Comments