Herlezen met Louis Couperus

Boeken herlezen doe ik nooit. Zonde van alle ongelezen exemplaren in mijn kast. Totdat ik zwichtte voor de hertalingen van Louis Couperus.

Op de middelbare school las ik een aantal boeken van Louis Couperus vrij snel achter elkaar. Het ouderwetse Nederlands, de bloemrijke en wollige taal, zinnen die eindeloos meanderen: dat alles heeft mijn taalgevoel absoluut verrijkt.

De drie Haagse romans stonden op mijn literatuurlijst. Mijn leraar Nederlands bleek een Hagenaar te zijn, dus dat werd een onverwacht gezellig mondeling literatuurexamen. Met mijn moeder liep ik in die jaren vaak door Den Haag en dan verbeelde ik me dat de oude heer Takma uit Van oude menschen vlakbij over een bruggetje liep, of dat we Eline Vere ergens zouden tegenkomen.

Sinds een paar jaar verschijnen er hertalingen van Nederlandse klassiekers, waaronder vier titels van Couperus. Sommige van deze verhalen hebben, met hulp van de hertaling, de tand des tijds glansrijk doorstaan. Andere verhalen hebben bij herlezing toch wat glans verloren. De bloemrijke taal werkt ineens wel heel vertragend en van enige vaart in het verhaal is sowieso nauwelijks sprake.

Misschien herlees ik daarom liever niet: mijn herinnering aan een boek kan stralen, de werkelijkheid kan doffer blijken zodra ik het opnieuw opensla.