Dit wordt geen klef liefdesverhaal. Beloofd.
Eigenlijk vind ik elke benaming die je kunt verzinnen moeizaam: vriend, partner, geliefde, man (we zijn niet getrouwd), ega, wederhelft. Echt. Nul energie. En dus kies ik voor een simpel M, zonder wie het leven een stuk minder leuk zou zijn. Het heeft wel iets James Bond-achtigs.
M helpt vaak bij schrijfworstelingen. Problemen die om een andere oplossing vragen dan de ontoereikende instrumenten uit mijn arsenaal. En hij is niet eens een lezer. Althans, geen kettinglezer die zelden langer dan een paar uur niet in een boek ‘bezig is’. Mij vindt hij overigens een boekenjunkie. Wat mij betreft een geuzennaam. En als ik iets te hoogdravend over literatuur spreek, dan ben ik een boekensnob. Dat laat ik dan maar even passeren. Hij stelt de juiste vragen. Wanneer een scène te braaf is bijvoorbeeld: ‘Wat is de ergst denkbare manier waarop een angst uit de hand kan lopen?’ Of ‘Hoe ontspoort een avondje uit in de stad als je ladderzat bent?’
Ooit had ik moeite om twee personages ruzie te laten maken. Het bleef te lief, te braaf, te veel aan de oppervlakte. ‘Ik ben niet onaardig genoeg,’ verzuchtte ik op de bank. M zei: ‘Lees roddelbladen als je wil weten hoe gemeen mensen kunnen zijn.’ Niet gedaan, toch absoluut een briljant idee.
Soms zegt hij midden in een gesprek: ‘Daar moet je een blog over schrijven, dat is leuk.’ De ene keer doe ik dat direct, de andere keer broed ik wat langer op zijn idee en verzin iets wat erop lijkt. Zonder morren maakt hij iedere zondag een foto voor mijn blog. En als ik weer eens alles lelijk vind, kiest hij er eentje voor me uit. ‘Je moet deze nemen, Sas.’ Wat ik dan natuurlijk doe, volledig vertrouwend op zijn oordeel.
Comments