Vandaag ben ik veertig geworden. Vroeger vond ik dat oud klinken, maar alles went. Nu denk ik hetzelfde bij tachtig jaar, tegen die tijd zie ik dat vast anders. Inzicht over wat ‘oud’ is groeit gelukkig met mij mee.
De jaren die achter me liggen drukken zwaarder op mijn gemoed dan de jaren die zich leeg voor me uitstrekken. Dat komt ongetwijfeld door mijn neiging tot melancholie. ‘Weet je nog?’ is een vraag die ik vaak stel. Niet zelden betreft het een gebeurtenis uit vorige week. Nieuwsgierig naar wat ik, in die lege jaren, nog zal meemaken ben ik niet. Ik loop nou eenmaal niet over van verwachtingen. Dat is negatief noch positief. Het is vooral een leven zonder oordeel.
Blijmoedig ouder worden zit er dus niet in. En ja, ik weet dat het alternatief erger is. Uit ijdelheid verstop ik grijze haren achter bruine verf. Iemand zei ooit: ‘Het staat wel gedistingeerd, hoor.’ Vast wel. Over een jaar of tien is al dat grijs nog steeds gedistingeerd. Bij het verven sprak de kapper eens bemoedigend: ‘Ik denk niet dat je ooit kaal wordt.' Nooit gedacht dat ik ooit zulke gesprekken zou voeren.
Comments