Staand voor mijn boekenkast verzucht ik vaak: ‘Ik heb helemaal niets om te lezen!’ De neiging om iets nieuws te kopen is op zo'n moment groot. Er zijn weinig dingen leuker dan een boek kopen en er direct in beginnen. Omdat ik boeken vaak met tassen tegelijk aanschaf, is dát niet echt realistisch. Kiezen uit de voorraad dus, ook als er níets tussen staat.
Aan een leeslijst doe ik niet, hier geen Goodreads-account en op mijn Hebban-pagina is het akelig stil. Evenmin ligt er een stapel boeken op mijn nachtkastje of naast mijn leesstoel te wachten, dat geeft het onaangename gevoel dat ik ze móet lezen. Meestal rol ik zo’n beetje van het ene boek in het andere. Als een sneeuwbal die van een berg naar beneden hobbelt, plakt er steeds een andere titel aan de vorige.
Tijdens het rollen naar een nieuw boek houd ik me aan een paar spelregels. Zo garandeer ik variatie in wat ik lees én heb ik een zoekrichting in de schier eindeloze mogelijkheden die mijn (digitale) boekenkasten bieden.
Ik vermijd twee boeken van dezelfde schrijver. Uit angst dat het tweede dan minder is dan het eerste, zeker als ik daar erg enthousiast over was.
Geen opvolgende boeken in hetzelfde genre. De praktijk leert dat het moeite kost om deze verhalen na een tijdje uit elkaar te halen. Na vijf thrillers haal ik de afzonderlijke plots en motieven door elkaar. En na een paar boeken over de Italiaanse Renaissance gebeurd hetzelfde.
Op vakantie lees ik iets dat zich afspeelt in de streek die ik bezoek. Nu, in Griekenland, bijvoorbeeld een nieuwe bewerking van een oude Griekse mythe. In Spanje las ik ooit een boek van Ildefonso Falcones. En op Terschelling zat Sil de Strandjutter in mijn tas.
Soms zet een boek me op het spoor van iets nieuws. Zo las ik na Benjamin van Herbjørg Wassmo Vrees en Beven van Søren Kierkegaard omdat de hoofdpersoon uit de roman dat ook deed. Door Jij zegt het van Connie Palmen las ik de Glazen stolp van Sylvia Plath.
Halverwege een boek begin ik te mijmeren over wat de volgende zal zijn die ik ga lezen. Met de spelregels in mijn achterhoofd gaan mijn vingers langs de titels in mijn kast: deze wel, die zeker niet en die misschien. Ik pak ze vast, blader er doorheen, lees de flaptekst en zet ze terug. Definitief kiezen doe ik pas als mijn boek uit is en meestal valt de keus dan op een totaal andere titel dan die ik eerder overwoog. Ondanks (of dankzij?) de spelregels is het kiezen van een boek een intuïtief proces.
Comments