Een halfjaar heb ik getwijfeld, dacht ik na over twee verhalen en was het onduidelijk met welke van die twee ik verder ging. Lees https://www.saskiahabraken.nl/post/tegelijkertijd
over mijn twee boeken tegelijkertijd experiment. Inmiddels is er een verhaal dat continue roept: ‘Hé, Sas, ik wil vertelt worden!’ Sinds juli luister ik er maar naar. De werktitel van het manuscript is, via allerlei omwegen, voor nu: Tussen verloren dromen.
Een medeschrijver vroeg een maand of wat geleden wat ik had geleerd van mijn eerste boek. Lastig, want The proof of the pudding is in the eating. Wat hetzelfde bleef is dat ik snel de structuur van het verhaal bedacht en dat ik vlot de eerste en de laatste scène schreef. Het gaf opnieuw houvast. Mijn schrijftempo is onverminderd traag, geduld is dus vereist als je van deze pudding wil proeven. Gelukkig is Slapen zonder slangen er bijna.
Een groot verschil is dat ik bij het eerste boek ieder hoofdstuk een keer of tien herschreef voordat ik aan het volgende begon. Achteraf stak ik veel tijd in teksten die niet nodig bleken voor wat ik wilde vertellen. Daarom besloot ik deze keer om verder te gaan zodra er een eerste ruwe versie op papier stond. Alleen door te schrijven kon ik het conflict doorgronden, leerde ik de personages kennen en hun motieven begrijpen.
De eerste keer schreef ik dialogen zonder dat ik de personages goed genoeg kende. In de 0.1 versie van Tussen verloren dromen staan geen echte dialogen. Slechts losse gesproken zinnen of een idee voor het verloop van een gesprek. Het is nu nog te vroeg voor pratende personages.
In de afgelopen periode werden, in 40.000 woorden, de contouren van het nieuwe manuscript zichtbaar. Voorlopig krijgt het verhaal de tijd om te rijpen. Over een maand of twee, of eerder als het begint te kriebelen, bekijk ik het met een frisse blik. Ik vertrouw erop dat ik dan weet hoe ik verder moet.
Comments