Behind the scenes

Op social media lijkt het soms alsof een klik genoeg is voor de perfecte foto. Bij mij gaat dat nooit zo vlot. M maakt hele reeksen die ik allemaal mwah vind. 'Nog een keer,' zeg ik dan. En dan nóg een keer. De laatste. Allerlaatste keer. Ondertussen schiet M geduldig door, in de hoop dat er toch één lukt.

Vandaag deel ik wat foto’s die het niet gehaald hebben. Want eerlijk: die vertellen meer dan de perfecte plaatjes. Selfies waarop alleen een deel van mijn gezicht staat, een onbedoelde glimp van mijn bh, de vreemde asymmetrie van mijn gezicht (ja, die is er echt) of ik met mijn handen in mijn haar (letterlijk dan). En dan mijn gêne: niet veilig thuis, maar (o hemel) in de openbare ruimte.

Precies zo gaat het met schrijven. Ik maak eindeloos veel versies met nummers, sub-nummers en letters. Versie 0.15a en 0.15b zijn geen uitzondering. Ik schrap, voeg opnieuw toe en herschrijf scènes net zolang tot het klopt en zelfs dan denk ik vaak: zal ik niet het toch nóg een keer herschrijven?

De schoonheid zit niet in de één perfecte foto of tekst, maar in al het geklungel ervoor.