Een goede eerste zin is het halve werk. Sommigen doen hun werk uitstekend en ben ik nooit meer vergeten. Ze lieten me toe in het verhaal, maakten me nieuwsgierig naar het vervolg. Het leek wel of ze zeiden: ‘Kom maar, lees maar, ik zal je alles vertellen wat ik weet.’
Met zó’n eerste zin maakt mijn fantasie overuren. Waarom besluit je om je vader op zolder te parkeren? Hoe ziet een tragische maan eruit -bloedroze blijkbaar- maar wat is daar precies tragisch aan? De kille wind en de dreiging van miezer waar november het patent op heeft, voel ik bij het lezen op mijn huid. Waarom ben je buiten op zo’n dag? Het is zonder toelichting meteen duidelijk dat de ‘zij’ die tegen de muur aanleunt belangrijk is in het verhaal. Om over het woord 'spookachtig' in de zomer maar helemaal te zwijgen. Wat is dat voor plek? (Of moet ik oord zeggen?)
De eerste zin van Slapen zonder Slangen Mirte ligt naast mij op een matras op de grond, het is fris in de slaapkamer en om het warmer te krijgen ben ik dicht tegen mijn zusje aangekropen is ook de eerste zin die ik schreef. Bij een opdracht van mijn schrijfopleiding moest ik boektitels stapelen tot een gedicht. Een van de titels die ik koos was De stille kamer van Herbørg Wassmo. Over die stille kamer bleef ik nadenken tot ik vrijwel ineens zeker wist dat in die kamer twee zusjes op een matras lagen. De één sliep, de ander niet. Plots had ik een eigen openingszin waarmee mijn fantasie aan de haal ging. Vele zinnen volgden, sommigen zijn allang weer geschrapt, anderen eindeloos vaak herschreven. Alleen deze ene eerste zin bleef ongewijzigd. Voor wie nieuwsgierig is: De laatste zin stond ook snel op papier.
Comments