De geur van vroeger

Voor Verloren Dromen wilde ik binnenkijken in oude Brabantse boerderijen. Hoe groot is een bedstee? Wat staat er in de keuken? Hoe ziet de nette kamer eruit? Ik kan erover lezen, maar het zien, ruiken en voelen is anders. En dus bracht ik samen met M en zijn moeder een zonnige middag door in het Boerenbondsmuseum in Gemert, een klein openluchtmuseum dat een Oost-Brabants dorp aan het eind van de 19e eeuw toont.

Een vriendelijke medewerker sprak enthousiast over hoe authentiek alles in het museum is. Als voorbeeld noemde hij het gebouw van Rendac dat ooit in Son en Breugel stond. Hij wierp mijn schoonmoeder een blik toe van: 'dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen', terwijl ik toch echt de enige Breugelse van het gezelschap was. De geur, om niet te zeggen: stank, die soms over het dorp dreef, kan ik me ruim dertig jaar later nog levendig herinneren. In het schoolgebouw raakte ik aan de praat met een mevrouw die me aan mijn oma deed denken. Van iedere tafel, stoel en kleed maakte ik een foto, zodat ik ze thuis een plek kan geven in Verloren dromen.

Geen idee hoe authentiek dat was, maar ik móést gewoon even de schommel uitproberen.