Denken in duizend stukjes

Púzelen, zei mijn oma vroeger.

Niets is fijner dan de chaos oplossen van duizend puzzelstukjes. En hoewel ik fan ben van structuur, doe ik dit juist lekker ongestructureerd. Geen bakjes met op kleur gesorteerde stukjes, wil ik maar zeggen. Ik begin nog wel met de vier hoeken en de rand, maar daarna pak ik willekeurig een stukje uit de doos en kijk waar het past. Binnen die rand liggen dan een hoop losse stukjes, ongeveer op de juiste plek. En als er dan twee passen? Heerlijk!

Wanneer ik aan een manuscript werk, puzzel ik nog veel meer. Ogen die zoeken, handen die iets neerleggen en een hoofd dat nadenkt over woorden, zinnen en plotwendingen.

Om echt in een puzzelflow te komen, dat denkt fijner, moet de puzzel overzichtelijk zijn. Niet zó eenvoudig dat ik hem in één middag af heb, maar ook niet zó ingewikkeld dat ik steeds moet turen. Duizend stukjes en een kleurrijke, duidelijke afbeelding: dát is voor mij de perfecte puzzel.