Eens in de paar jaar sukkel ik in een lees dip. Noem het gerust een boekendroogte. Werkelijk alles staat me tegen. Na een paar zinnen, hooguit één pagina, concludeer ik tegenwoordig dat dit alweer een stom verhaal is. Het laatste boek dat ik uitlas, Achtste groepers huilen niet, is bijna twee weken geleden. Een zeldzaamheid.
Lezen geeft me rust, het helpt om te ontspannen. Ik hoef niets te leren of ergens beter in te worden, maar laat me door het verhaal verrassen. Die ontspanning mis ik nu. Ik voel me als een plant die te weinig water krijgt. Natuurlijk kan ik schrijven, wandelen of puzzelen. Alleen geeft dat niet dezelfde voldoening.
Geen idee waar deze dip vandaan komt. Ik voelde hem al een tijd aankomen, net zoals je voelt dat je verkouden wordt. De laatste weken voor de droogte vond ik de meeste boeken nogal mwah. Alsof ik iedere keer het verkeerde boek koos. Personages bleken onsympathiek, de verhalen te voorspelbaar of ronduit langdradig. Tijdens de verhuizing heb ik veel ongelezen boeken opgeruimd. Soms bekruipt me dan het gevoel dat ik net zo goed alles kan wegkieperen. Zeker als de boeken die ik wél lees nogal tegenvallen.
De vorige keren bleek de oplossing om een kinderboek te lezen of om een oude favoriet te herlezen, op het het gevaar af dat ik het nu een stom boek vind. Kun je nagaan hoe groot de wanhoop is. Non-fictie boeken helpen soms ook. Ik kan dan makkelijk een hoofdstuk of los deel lezen en het daarna wegleggen. Tot nu toe is dit alles zonder resultaat. Wat mij nu nog rest is geduldig verder ploeteren tot de vaart er weer inkomt.
Commentaires