Griesmeelpudding met jus

Al maanden beleef ik plezier aan een specifieke scène in Verloren Dromen.

Pap en mam zijn kampioen bord leeg eten; als zij klaar zijn, zie je niet meer wat er ooit op lag. Misschien vinden ze het daarom niet nodig om voor het toetje een nieuw bord uit de kast te pakken. Manon, Tobias en ik zijn slecht in schoon eten, dus wij eten iedere avond griesmeelpap of bitterkoekjespudding met jus en aardappel. Onbegrijpelijk, doe je al die moeite, smaakt de mokkapudding naar hutspot.

Afgelopen weekend las ik Liften naar de hemel van Lex Paleaux. En verdorie, daar zit precies zo’n scène in. Mijn eerste gedachte: dan moet die van mij eruit, anders denken mensen dat ik het heb gejat. Maar ik wil helemaal geen afscheid nemen van mijn mokkapudding-die-naar-hutspot-smaakt.

Wat nu?