Vandaag doe ik een bekentenis. True crime is mijn guilty pleasure. Onder het mom van: ‘ooit schrijf ik een thriller’, begon ik op zoek naar inspiratie met het kijken, lezen en luisteren van true crime verhalen. Al snel was ik verslaafd. Van afleveringen Peter R. de Vries op YouTube tot de eindeloze voorraad documentaires op Netflix. Van boeken over Ted Bundy en de Deventer Moorzaak tot Moordzaken Podcast. Het summum is voor mij historische true crime (ja, dat bestaat echt):Jack the Ripper, Goeie Mie, Moord en Doodslag in de middeleeuwen.
Boeken van Stephen King, Karen Slaughter, Thomas Olde Heuvelt, Agatha Christie en Tomas Ross staan óók in mijn (digitale) boekenkast. Toch vind ik deze verhalen iets te gepolijst. Alle puzzelstukjes liggen al op tafel en na een paar uur lezen zit de puzzel keurig in elkaar. Bij true crime is de puzzel zelden compleet. Een hoofdverdachte ontsnapt, er volgt vrijspraak door een gebrek aan bewijs, de recherche heeft last van tunnelvisie, na lang ploeteren wordt er helemaal geen dader gevonden. Voor fictie gelden nu eenmaal andere wetten.
Helemaal zonder gevolgen is mijn stiekeme voorliefde niet. 's Avonds doe ik de deur niet meer open als ik alleen thuis ben. In het donker fiets ik net een tikkie harder dan ik vroeger deed. Zonder enige moeite maak kan ik mezelf wijs dat, terwijl ik op zolder zit, er beneden in de woonkamer een onguur uitziend type, meestal een man met bivakmuts, op mij wacht met een bijl of wurgkoord. Ergens achter mij, in mijn dode hoek, schuilen vele moordenaars. En ja, ook het verdriet van de nabestaanden kruipt onder mijn huid.
Waarom kijk, lees en luister ik er dan naar? Het is als een zak chips die je, al helemaal misselijk, toch tot de laatste kruimel leeg eet. Mijn alledaagse angsten overschreeuw ik met verhalen die nóg erger zijn, ik plak ze als een foto op de wereld en samen vormen ze een gruwelijk mozaïek. Veilig vanuit mijn stoel kijk ik over de rand van de afgrond. De door mijn fantasie aangewakkerde angst is juist een belangrijk onderdeel van de aantrekkingskracht. Zonder dat unheimische gevoel werkt het overschreeuwen niet, blijkt dat de foto's los liggen en er helemaal geen mozaïek is.
Comments