Vroeger zei ik vaak 'dat ik het boek mooier vond,' of 'dat ik liever eerst het boek las en daarna de film wilde zien.' Het principe om altijd eerst het boek te lezen en me dan pas te wagen aan de film, heb ik losgelaten. En dat heeft zo zijn voordelen en, eerlijk is eerlijk, ook wel een enkel nadeeltje...
Bij een boek stel ik me zo voor dat in het hoofd van iedere lezer andere beelden ontstaan voor hetzelfde verhaal. Eén verhaal krijgt zo duizenden beelden. Na het zien van de film kan je die niet meer zelf bedenken, dat heeft een ander al gedaan. Einde fantasie. De Cock is, als ik een Baantjer lees, dus altijd Piet Römer, Colin Firth altijd Mr. Darcy -al ben ik vast niet de enige met die afwijking- en Hercule Poirot is altijd David Suchet. Ben ik na het zien van de film nieuwsgierig naar het oorspronkelijke boek, dan wacht ik een paar jaar tot ik de details van het verhaal ben vergeten. Op die beelden na vergeet ik veel. Het ene verhaal gaat op in de veelheid van de andere verhalen.
Films en series ontsluiten nieuwe werelden en maken het lezen van ontoegankelijke boeken voor mij een stuk laagdrempeliger. Zonder de Netflix serie The Fall of the House of Usher zou ik niet zo snel aan een verhaal van Edgar Allen Poe beginnen. En van het boek One Day had ik, totdat ik verslingerd raakte aan de serie, sowieso nog nooit gehoord. Jaren geleden zag ik een verfilming van Dokter Zjivago en sindsdien zit in mijn hoofd dat ik het boek een keer wil lezen. Zonder de film zou ik niet nieuwsgierig zijn naar het boek.
De meest praktische overweging om mijn altijd-eerst-het-boek-en-dan-pas-de-film principe los te laten, is het hoge tempo waarin boeken en series verschijnen. Het is schier onmogelijk om in hetzelfde ritme mee te lezen. En lezen omdat het moet -anders red ik het niet voor de film uitkomt!- haalt alle plezier eruit. Dat kan al helemaal niet de bedoeling zijn.
Commentaires