Deze week ben ik op Terschelling voor een schrijfretraite. De omgeving van het hotel, dat zo’n beetje óp het strand staat, is rustgevend mooi. En een hele werkweek bezig zijn met het aanscherpen en hopelijk afronden van mijn manuscript, is helemaal mooi. Een intens soort, hardwerkend mooi.
En toch. Hoe blij ik ook word van schrijven, een week lang een hotellobby annex huiskamer delen met mensen die ik enkel ken van de vorige retraite, is voor een introvert als ik soms pittig. ‘s Avonds op mijn kamer zit mijn hoofd zo vol met indrukken dat het knettert, zoemt en galmt. Alleen diep onder de dekens is het prettig en kan ik herstellen.
Vorig jaar, zittend aan precies zo’n tafeltje als nu, dacht ik: ‘Ik kan dit niet, ik ga niet nog een keer.’ Dat ik hier toch ben komt door de anderen, de medeschrijvers en coaches, die zo hartverwarmend geïnteresseerd zijn in mij en mijn verhaal dat ik daar graag een beetje introvert ongemak voor over heb. Ik trek na het avondeten gewoon op tijd de deken over me heen en wacht in het donker tot het stil wordt in mijn hoofd.
Op donderdagavond lees ik, net als de rest, een stuk voor. Lezers, of in dit geval luisteraars, brengen mijn verhaal tot leven, zoals een sprookjesprins de prinses wakker kust. Het verhaal is er pas écht als een ander er iets van vindt: ontroerend, grappig, voorspelbaar, oninteressant of herkenbaar. Alles is goed. Behalve dan ‘geen mening’, want dan is mijn verhaal er nog steeds niet echt.
“Alles is goed. Behalve dan ‘geen mening’, want dan is mijn verhaal er nog steeds niet echt.” Mooie, vrouwelijke betekenis, denk ik. lieve groet, Cobi (moeder van Sifra)