Schrijven zonder te schrijven

Tijdens het schrijven aan een nieuw manuscript is de afspraak met mezelf dat ik iedere dag iets doe. Het maakt niet uit hoeveel, één mooie zin of lelijk probeersel is al goed, zolang er maar voortgang is.

Begin maart is het idee voor Verloren dromen uitgebreid met een verhaallijn die in het verleden speelt. In de achtertuin vertelde ik M over een stuk van mijn familiegeschiedenis. Hij zei direct: ‘Dat moet in je boek.’ Ik twijfelde omdat hiermee het thema, rouw zonder dood, zou verschuiven. Tegelijkertijd zag ik ook dat mijn huidige idee diepgang miste en deze injectie best kon gebruiken. Na een paar dagen vol getwijfel en ‘hoe dan?’ was ik het met hem eens.

Los van al het extra schrijfwerk is er veel historisch onderzoek nodig. Leuk! Geschiedenisboeken en romans lezen die in dezelfde tijd spelen, musea bezoeken en graven in (familie)archieven. Het is schrijven zonder te schrijven. Met wat ik lees verdiep ik de personages en de verhaallijn. En met wat ik schrijf komen er nieuwe onderzoeksvragen.

Welke informatie en ideeën nodig zijn voor het verhaal en welke niet, is nu nog onduidelijk. Vandaar dat één inval (briljant of bagger) per dag genoeg is. In deze fase is het onderzoek de motor van mijn manuscript.