Schrijven is voor mij net spelen. Knutselen met woorden. Pielen en prutsen alsof ik klei boetseer. Springen op een luchtkussen. Het eindresultaat maakt in het begin niets uit. Het kan een kasteel worden of een boerderij. Zolang ik maar schrijf en speel. Schrappen wat slecht is komt later wel.
Schrijven is ook een beetje dromen. Soms woon ik in mijn herinneringen, dan weer in een verzonnen realiteit. Ik verblijf er met mijn personages en laat ze dingen doen waar ik zelf niet over pieker. Maar die zij, zonder voorbehoud, onbekommerd uitvoeren.
Schrijven is als praten, misschien zelfs wel ademen. Ik volg de stroom van mijn gedachten en huppel, hinkel of spring van de ene zin naar de andere en laat me verrassen door wat eruit komt.
En ja, schrijven is op sommige dagen ook peinzen, worstelen en wanhopen. Maar zelfs dat voelt als spelen. Nog mooiere woorden bedenken, zodat zinnen beter lopen en het verhaal diepgang en lading krijgt.
Bovenal is schrijven van mij. Dit wil ik. Al ben ik ijdel genoeg om naar lezers te verlangen. Een potentieel nadeel is dat ze een mening hebben over wat ik schrijf, waartoe ik mij dan moet verhouden. Ach, misschien voelt reageren straks ook wel als spelen.
Comments