Spellingsellende

Foutloos schrijven kan ik niet. Niet alleen zijn de d’s en t’s bij werkwoordvervoegingen lastig, maar ook de keuzes tussen ei of ij, eu of uu, en de volgorde van t’s en s’s in woorden gaan niet vanzelf. Vaak spel ik een woord hardop of hak ik het in stukjes: fie-t-s, her-f-s-t. Zuur is als in schuur. Zeur als in scheur. En dan nog ligt er weleens een zijl op de vloer.

Natuurlijk ken ik de stam-plus-t-regel en die van ‘t kofschip, toch maak ik instinctief de verkeerde keuzes. De rood doorstreepte dicteeschriften van vroeger verschijnen ongevraagd voor mijn geestesoog zodra ik iets moet schrijven. 

Dat maakt onzeker. Want: hoe kan ik schrijver zijn (laat staan een goede) als ik zo slecht spel? Wat zegt dat over mijn taalgevoel?

Ik denk niet dat er ooit een punt komt waarop ik mezelf hierin volledig vertrouw. En dus gaan manuscripten en verhalen die ik indien eerst langs iemand die wel feilloos spelt. En voor mijn blogs is er ChatGPT, dat deze keer keurig alle fouten verbeterde, ook die expres waren.

Misschien kom ik ooit nog zo ver dat ik durf te denken: liever een verhaal met een fout, dan een foutloos verhaal zonder hart.