Nadat de ruwe versie van Tussen verloren dromen af was, nam ik mij voor om het verhaal twee maanden te negeren. Rijptijd noem ik het. In de eerste maand heb ik de laatste en allerlaatste checks van Slapen zonder slangen uitgevoerd. De tweede maand gebruik ik om te lezen over schrijven. Dat lijkt voor een boekenjunkie een geweldige combinatie, helaas valt dat in de praktijk tegen.
Ik begon in Schrijfstijl van Heidi Aalbrecht met daarin een onuitputtelijke lijst van veelvoorkomende fouten in zinsconstructies en bij spelling. Tijdens het lezen raakte ik een tikkeltje ontmoedigd, zou het ooit nog vanzelf goed gaan? Op zich geen wonder. Onzekerheid is mijn speciale talent, een soort omgekeerd Pippi Langkous effect: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het niet kan.
En zo werd schrijven een activiteit waarbij diep nadenken is vereist en daardoor natuurlijk niet lukt. Alle intuïtie wordt met zo'n boek weggeredeneerd. Alle taalgevoel de kop in gedrukt. Toch ben ik nieuwsgierig. Onzekerheid is geen reden om iets niet te doen. Op de leesplanning staat Dialogen schrijven van Don Duyns, deze gingen de eerste keer niet vlekkeloos. En Personages, conflict, perspectief van Frans Stüger, dat ongetwijfeld helpt om de synopsis van Tussen verloren dromen beter te maken.
Comments